اثر پیلاتس بر زنان مبتلا به سرطان پستان

زمان مطالعه: 12 دقیقه

اثر ده هفته تمرینات پیلاتس بر زنان مبتلا به سرطان سینه

زمینه و هدف فعالیتهای ورزشی نقش مهمی در کنترل سلامت بیماران مبتلا به سرطان پستان دارند. هدف این تحقیق، بررسی اثر 10 هفته تمرینات پیلاتس بر رزیستین و آدیپونکتین زنان مبتلا به سرطان پستان است.

روش بررسی جامعه آماری این تحقیق نیمه تجربی، زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه كننده به مراكز بهداشتی درمانی و كلینیكهای خصوصی شهرستان شیراز بودند. از بین مراجعه کنندگان 24 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنیها به طور تصادفی در دو گروه تمرین پیلاتس و کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین پیلاتس به مدت 10 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات منتخب پیلاتس را انجام دادند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت‌های روزمره خود را انجام دادند. نمونه‌گیری خونی قبل و بعد از 10 هفته از تمامی آزمودنی‌ها به عمل آمد. به منظور تجزیه و تحلیل یافته‌های تحقیق از آزمون‌های آماری کالموگروف-اسمیرنوف، تی وابسته و آنالیز واریانس دوطرفه استفاده شد (50/0 ≥P).

 یافته ها

10 هفته تمرینات منتخب پیلاتس اثر معنی‌داری بر کاهش رزیستن و آدیپونکتین زنان مبتلا به سرطان پستان دارد (50/0 ≥P).

با این وجود تمرینات پیلاتس اثر معنی‌داری بر کاهش گلوکز ناشتا، شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به لگن زنان مبتلا به سرطان پستان ندارد (50/0 ≤P).

نتیجه گیری

با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، بیماران مبتلا به سرطان پستان می‌توانند از مزایای تمرینات پیلاتس در کنار روشهای درمانی دیگری بهره ببرند. پیشرفت‌های بیشتر در تحقیقات آدپیوکاین‌های مرتبط با یکدیگر و شناسایی پاسخ آنها به ورزش ممکن است منجر به بهبود شرایط بیماران مبتلا به سرطان پستان شود.

سرطان سینه و عوامل بروز آن در زنان

سرطان پستان شایع‌ترین نوع سرطان در بین زنان است که علت آن به طور کامل درک نشده است. به نظر می‌رسد عوامل متعددی شامل عوامل تولید مثل و غدد درون‌ریز مانند ناپایداری، تاریخچه هورمونی و استفاده از هورمون درمانی در سرطان پستان دخیل باشد.

عوامل دیگری همچون قرار گرفتن در معرض اشعه یونیزه، مصرف الکل، رژیم‌های غذایی با کالری زیاد، نداشتن فعالیت بدنی و چاقی نیز با سرطان پستان مرتبط است. مطالعات نشان داده‌اند که سرطان‌ها با التهاب مزمن ناشی از عفونت یا حالت‌های التهابی با منشأهای گوناگون همراه هستند. در این میان سایتوکاین‌ها و گیرنده‌های آنها عوامل کلیدی‌ای در التهاب ناشی از سرطان هستند که فراخوانی لکوسیت‌ها و عملکرد آنها، تکثیر و بقای سلول و تهاجم و متاستاز تومور را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

آدیپونکتین

مطالعات انجام شده نشان می‌دهد آدیپوكاین‌هایی كه بافت چربی ترشح می‌کند ممكن است در افزایش خطر ابتلا به سرطان و نتایج نامطلوب سرطان سینه نقش داشته باشد. گزارشات حاکی از این است که سطوح پایین آدیپونکتین با افزایش خطر سرطان پستان همراه است. آدیپونکتین یکی از آدیپوسایتوکاین‌هایی است که با ویژگی‌های ضدالتهابی و حفاظتی برای كاهش مقاومت انسولینی از تصلب شرائین پیشگیری می‌كند.

رزیستین

رزیستین نیز آدیپوكاینی است كه آدیپوسیت‌ها، ماكروفاژها و سلولهای مغز استخوان آن را ترشح می‌کنند. رزیستین ابتدا در پاتوژنز مقاومت به انسولین در چاقی تشخیص داده شد. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که رزیستین ممکن است واسط‌های در بسیاری از سرطان‌ها ازجمله سرطان سینه، کولورکتال، ریه و پروستات باشد. سطوح بالای رزیستین در سرم بیماران مبتلا به سرطان پستان نسبت به گروه کنترل طبیعی مشاهده شده است. علاوه بر این، سطح بالای رزیستین در سرطان سینه با افزایش درجه تومور، اندازه، متاستاز گره لنفاوی و پیش آگهی ضعیف تومور همراه بوده است. میزان رزیستین سرم در بیماران مبتلا به سرطان پستان به طور سیستماتیک افزایش می‌یابد و این نشان می‌دهد رزیستین در برابر اثربخشی شیمی درمانی تأثیر می‌پذیرد. شد. با این وجود مطالعات اندکی تأثیر ورزش بر نشانگرهای التهابی را پس از تشخیص سرطان ارزیابی کرده‌اند.

در همین راستا یافته‌های مقدسی و همکاران ( 2012) نشان داد ۱۲ هفته پیاده روی تغییر معنی‌داری در سطح آدیپونکتین پلاسما در زنان دارای سرطان پستان ایجاد نکرد. کیم و همکاران (2017) نیز نشان دادند سطح آدیپونکتین پس از 12 هفته تمرینات ورزشی در بیماران دارای سرطان پستان تغییر معنی‌داری نکرد. با این حال برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که سطوح آدیپونکتین زنان دارای سرطان پستان بعد از دوره تمرینات افزایش می‌یابد. علاوه بر این، برخی مطالعات نشان داده اند مقادیر رزیستین پس از دوره تمرینات ورزشی تغییر نمی‌کند. افزایش و کاهش مقادیر رزیستین پس از دوره تمرینات ورزشی در آزمودنی‌های غیرسرطانی نشان داده شده است. با این حال، پاسخ رزیستین به فعالیت‌های ورزشی در بیماران مبتلا به سرطان سینه کمتر بررسی شده است.

مزایا استفاده از ورزش پیلاتس در زنان

برخی تحقیقات مزایای استفاده از ورزش پیلاتس را برای بازیابی سرطان سینه نشان می‌دهند. پیلاتس به مجموع‌های از تمرینات ورزشی تخصصی اطلاق می‌شود که بر بدن و ذهن فرد تأثیر می‌گذارد و ضمن بالا بردن قدرت و استقامت تمام اعضای بدن، عمیق‌ترین عضلات بدن را هدف قرار می‌دهد. این نوع تمرینات کم هزینه، سالم، ایمن و بدون اثرات جانبی است و بیماران به‌ راحتی قادر به انجام حرکات آن هستند.  سطوح آدیپونکتین در زنان نجات یافته از سرطان پس از تمرینات منتخب پیلاتس به طور معنی داری افزایش می‌یابد.

از طرفی، آدیپونکتین با رزیستین ارتباط مستقیمی دارد و می‌تواند همبستگی زیادی نیز با برخی عوامل التهابی داشته باشد. با این حال، اثر فعالیت ورزشی بر این دو عامل که همبستگی زیادی با یکدیگر دارند در بیماران دارای سرطان پستان بررسی نشده است. همچنین یافته‌های مربوط به پاسخ التهابی به ورزش طی شیمی درمانی کمیاب هستند. علاوه بر این، اثر نوع ورزش بر نشانگرهای التهابی که ارتباط مستقیمی با یکدیگر در بیماران مبتلا به سرطان دارند باید روشن شود. بسیاری از مطالعات ورزشی موجود کوتاه مدت هستند و ارزیابی‌ها پیگیری نشده‌اند.

بنابراین، به منظور توسعه مداخلات ورزشی و رهنمودهای بالقوه برای حل مشکلات بازماندگان سرطان، آزمایشات با اندازه‌گیری دقیق و پیگیری میان مدت یا طولانی مدت ضروری است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر 10 هفته تمرینات پیلاتس بر رزیستین وآدیپونکتین زنان مبتلا به سرطان پستان است.

روش بررسی

با توجه به نوع طرح تحقیق كه در آن گروه‌های مختلف آزمودنی‌های انسانی (گروه تجربی و گروه كنترل) در دو مرحله (پیش از تمرین و پس از 10 هفته تمرین) به لحاظ برخی متغیرها بررسی شدند، و در اجرای آن امكان كنترل تمامی عوامل اثرگذار بر متغیرهای اندازه گیری شده نیز وجود نداشت، روش انجام تحقیق نیمه تجربی و از نوع کاربردی بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل 25 زن مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مراكز بهداشتی درمانی و كلینیک‌های خصوصی شهرستان شیراز بود که دوره شیمی درمانی را تمام کرده بودند. 24 نفر از این افراد با توجه به جدول مورگان، به عنوان نمونه آماری انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه همسان (به لحاظ جنس، سن و نژاد) تمرین پیلاتس و کنترل قرار داده شدند.

پس از گرفتن کد کمیته اخلاق از دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت مبنی بر اجرای تحقیق، به درمانگاه مطهری شهر شیراز مراجعه شد. پس از هماهنگی های لازم و بررسی پرونده پزشکی بیماران مراجعه کننده به این درمانگاه، از افرادی که مراحل شیمی درمانی را به اتمام رسانده بودند دعوت به عمل آمد تا به صورت داوطلبانه در کلاسهای پیلاتس شرکت کنند. فرایند تحقیق طی یک جلسه توجیهی برای داوطلبان توضیح داده شد. بعد از تکمیل پرسشنامه سلامتی، فرم رضایتنامه و اطلاعات عمومی، ویژگی‌های جمعیت شناختی از قبیل سن، قد و وزن داوطلبان اندازه‌گیری شد. در ادامه، گروه تمرین به مدت 10 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات منتخب پیلاتس را انجام دادند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت های روزمره خود را انجام دادند.

معیارهای ورود به مطالعه

مبتلا نبودن آزمودنی‌ها به بیماری‌های دیگر مانند بیماری‌های قلبی عروقی، پرفشاری خون، دیابت و نداشتن فعالیت بدنی طی شش ماه گذشته. معیارهای خروج از مطالعه شامل غیبت در جلسات تمرین، بازگشت بیماری و ابتلا به دیگر بیماری‌ها طی دوره مداخله بود. در این تحقیق برنامه تمرینات منتخب پیلاتس بر اساس شدت آسان به سخت و با توجه به ضعف قسمت بالاتنه و محدودیت در انجام حرکات با دست تنظیم شد و از تمرینات تناوبی با شدت‌های متوسط برای برنامه‌ریزی تمرین استفاده شد. این تمرینات پس از 5 تا 10 دقیقه گرم کردن، ضربان قلب حدود 10 تا 20 درصد افزایش می‌یافت. در تمامی جلسات، متوسط ضربان قلب اندازه‌گیری و بر اساس آن شاخص تمرینی محاسبه می‌شد.

این شاخص بیانگر تجویز نسخه فعالیت ورزشی است و در صورت اجرا در محدوده 42 تا 90 واحد، خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن را کاهش می‌دهد. این محدوده برای افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مناسب است.

شاخص تمرینی طبق مراحل زیر به دست می‌آید:

1. تعیین حداکثر ضربان قلب (سن-220)
2. محاسبه ضربان قلب در هر جلسه تمرین
3. تعیین میزان شدت (حداکثر ضربان قلب/ضربان قلب در هر جلسه تمرین)
4. ثبت مدت زمان کل تمرین
5. ضرب عدد مرحله 3 در عدد مرحله 4

پس از محاسبه شاخص تمرینی و جمع سه جلسه در هفته، شاخص محاسبه شده در محدوده 42 تا 90 قرار می‌گرفت. شروع تمرینات با 10 دقیقه گرم کردن و از حرکات آهسته آغاز و به تدریج پیشرفته‌تر شد. پیشرفت در تمرینات با افزایش تکرار و مدت در نظر گرفته شد.

در پایان گرم کردن، ضربان قلب 10 تا 20 درصد افزایش یافت و پس از آن برای اجرای صحیح برنامه تمرین ضربان قلب اندازه گیری شد. در تمام جلسات تمرینی ضربان قلب سه بار در انتهای گرم کردن، پس از شدت بیشینه و پایان تمرینات با ضربا‌‌ن‌سنج پولار اندازه گیری شد. متوسط این ضربان در هر جلسه تمرینی برای اندازه گیری شاخص تمرین یادداشت شد.

از ضربان قلب هر فرد برای سنجش شدت تمرین مناسب هر شخص استفاده می‌شد. در طول تمرین، کشش‌های ایستا با 4 تکرار برای هر تمرین و حداقل 10 تا 30 ثانیه انجام می‌گرفت. برای اطمینان از آبرسانی مناسب و تنظیم دمای بدن، نوشیدن آب پیش از تمرینات، حین تمرین و پس از تمرین تأکید می‌شد. اجرای تمرینات با 40 تا 60 درصد تکرار بیشینه و یک تا سه مرحله و با 8 تا 12 تکرار و حداکثر 15 تکرار در هر مرحله صورت می‌گرفت.

اهداف جلسات تمرینی پیلاتس

در جلسات تمرینی هدف این بود که عضلات بزرگ در یک روز تمرین داده شود و تأکید بر آبرسانی به بدن حین فعالیت و پس از آن بود. جلسات تمرینی از حالت ایستاده به روش صحیح پیلاتس و با اجرای دم و بازدم صحیح به روش تمرینی پیلاتس شروع شد. این تنفس باعث افزایش حجم ریوی و اکسیژن رسانی به بافت‌ها و اندام‌ها می‌شود. در تمرینات بر اجرای صحیح تنفس هم در ابتدا و هم حین انجام تمرینات تأکید می‌شد. پس از آن حرکات گرم کننده شامل گرم کردن مفاصل انجام می‌شد.

سپس حرکات تقویتی عضلات دست و سرشانه با فواصل استراحتی صورت می‌پذیرفت. بدین ترتیب تمرینات ادامه می‌یافت و در آخر تمرینات کششی و سرد کردن بدن انجام می‌گرفت. این مراحل برای پیشبرد تمرینات و انجام حرکات پیشرفته تر است که عضلات بالاتنه قوی‌تری نیاز دارد. تمرینات پیلاتس تحت نظر مربی باشگاه صورت می‌گرفت که کارت دوره آموزشی تمرینات پیلاتس را داشت. با توجه به اینکه بیشتر مطالعات 8 هفته و 10 هفته  تمرینات پیلاتس را بر عوامل آمادگی جسمانی و فیزیولوژیک در افراد عادی و بیماران مبتلا به سرطان پستان مؤثر گزارش کرده بودند، در این مطالعه 10 هفته تمرینات پیلاتس بررسی شد.

نتیجه

به منظور بررسی اثر تمرینات پیلاتس (بر زنان) بر متغیرهای تحقیق در ابتدای تحقیق (پیش‌آزمون) و در پاپان هفته دهم، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی مشابه با پیش آزمون، از تمامی آزمودنی‌ها به صورت یک شب ناشتایی نمونه خون گرفته شد. در پایان دوره تحقیق، 4 نفر از آزمودنی‌های گروه کنترل در پس آزمون حضور نداشتند. لذا تعداد افت آزمودنی‌های تحقیق حاضر 4 نفر بود.

محیط لگن در پهن‌ترین قسمت در ناحیه لگنی اندازه‌گیری شد. از تقسیم محیط کمر بر محیط لگن نسبت دور کمر به لگن محاسبه شد. پس وارد کردن اطلاعات اولیه مثل جنسیت، سن و قد، فرد بدون جوراب روی جایگاه ویژه در دستگاه تجزیه و تحلیل ترکیب بدن، میزان وزن و شاخص توده بدنی به دست آمد. میزان گلوکز ناشتا به روش آنزیمی گلوکز اکسیداز کیت شرکت پارس آزمون و با دستگاه اتو آنالیزور هیتاچی آلمان اندازه‌گیری شد. اندازه‌گیری سطوح رزیستین با استفاده از كیت شرکت LSBio ساخت کشور آمریکا و به روش ELISA انجام شد.

سطوح سرمی آدیپونكتین سرم نیز با استفاده از كیت Adipogen.co-south Korean اندازه‌گیری شد. به منظور تجزیه وتحلیل یافته‌های تحقیق از آزمون‌های آماری کالموگروف اسمیرنوف، تی وابسته و آنالیز واریانس دوطرفه استفاده شد. تمام عملیات آماری پژوهش با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 و سطح معناداری 50/0 ≤ p در نظر گرفته شده است.

بحث

نتایج تحقیق حاضر نشان داد 10 هفته تمرینات پیلاتس بر کاهش آدیپونکتین زنان مبتلا به سرطان پستان تأثیر دارد. با وجود این اثر معنی‌داری بر کاهش گلوکز ناشتا، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به لگن زنان مبتلا به سرطان پستان نداشت. مکانیسم‌های عمل آدیپونکتین در سرطان و ارتباط آن با عوامل آنزیمی و هورمونی تا حدی گزارش شده است. آدیپونکتین از طریق چند سازوکار اثرات ضد و بدخیمی دارد. آدیپونکتین با اتصال به گیرنده‌اش می‌تواند AMPK را فعال کند. AMPK آنزیم‌های مهم در سنتز کلسترول و تری‌گلیسریدها را مهار می‌کند.

نقش آنزیم آدیپونکتین در سرطان سینه

این آنزیم‌ها در سرطان پستان نقش زیادی دارند. کلسترول پیش‌ساز هورمون‌های استروئیدی، به ویژه استروژن است که در سرطان پستان نقش بارزی دارد. آدیپونکتین به طور معکوس با سطح استروژن رابطه دارد. آدیپونکتین بر خطر سرطان پستان با تغییر دادن سطوح گردشی استروژن اثرگذار است. همچنین آدیپونکتین حساسیت بافت‌های محیطی به انسولین را تحریک می‌کند. به طوری که سطوح کاهش‌یافته آدیپونکتین با افزایش سطوح انسولین همراه است که این با مقاومت انسولین همراه است.

نقش انسولین در سرطان سینه

انسولین تکثیر سلولهای سرطان پستان را از طریق اتصال و پیام‌دهی گیرنده‌های انسولین و فاکتور شبه‌انسولین تحریک می‌کند. به علاوه، انسولین اثر تقویت‌کنندگی بر اثرات میتوژنیک استروژن دارد و می‌تواند تولید عامل رشد اندوتلیال عروقی را افزایش دهد که در رگزایی تومور نقش دارد. علاوه بر این آدیپونکتین اثر متضادی بر پیام‌دهی لپتین دارد. لپتین، تکثیر، مهاجرت و تهاجم سلول‌های سرطانی و همین‌طور رگ‌زایی تومور را افزایش می‌دهد. آدیپونکتین تکثیر و مهاجرت سلولهای اندوتلیال را مهار می‌کند و آبشار فعال‌سازی کاسپازها را القا می‌کند که موجب مرگ سلولی می‌شود.

لذا درمان با آدیپونکتین موجب تعدیل وضعیت آپوپتوز سلول‌های سرطان پستان انسان می‌شود که در مسیرهای پیام‌دهی سلولی همراه با سرطان‌زایی درگیر است. شناسایی تغییرات سطوح آدیپونکتین به دنبال فعالیت ورزشی می‌تواند به درک بهتر تغییرات آن در این بیماران و توصیه‌های بعدی کمک کند. نتایج تحقیق حاضر با یافته‌های مقدسی و همکاران (2012) و کیم و همکاران (2017) هم‌خوانی ندارد. آنان عدم تغییر معنی‌دار سطح آدیپونکتین پس از تمرینات ورزشی را در بیماران دارای سرطان پستان گزارش دادند. عدم افزایش سطح آدیپونکتین در پژوهش‌های فوق ممکن است به دلیل عدم بهبود معنی‌دار ترکیب بدن به‌ ویژه وزن و شاخص توده بدن باشد. با این حال برخی پژوهش‌ها نشان داده اند که سطوح آدیپونکتین زنان دارای سرطان پستان بعد از دوره تمرینات افزایش می‌یابد.

رابطه سن و وزن در کاهش آدیپونکتین

در تحقیقاتی که افزایش سطوح آدیپونکتین زنان دارای سرطان پستان را بعد از دوره تمرینی گزارش کرده‌اند، تغییرات مقاومت به انسولین و سطوح چربی را علت نتایج به دست آمده ذکر کرده‌اند. سن و جنسیت نیز ازجمله عواملی هستند که بر میزان آدیپونکتین تأثیرگذارند. از آنجایی که در مطالعات مختلف از گروه‌های سنی متفاوت استفاده شده است، این گروه‌های سنی مقادیر متفاوتی از آدیپونکتین را در خون نشان می‌دهند. همچنین سطوح آدیپونکتین می‌تواند با چاقی و بیماری‌های التهابی مزمن مرتبط باشد. بنابراین وضعیت پایه آزمودنی‌ها می‌تواند در نتایج به دست آمده به دنبال فعالیت ورزشی اثرگذار باشد. از آنجایی که در تحقیق حاضر آزمودنی‌ها چاق نبودند و بیماری‌های التهابی نداشتند می‌توان نتیجه گرفت که کاهش آدیپونکتین به دنبال فعالیت ورزشی امری قابل انتظار است.

به هر حال تحقیقات بیشتری برای تفسیر و تبیین بهتر نتایج نیاز است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد 10 هفته تمرینات پیلاتس موجب کاهش رزیستین زنان مبتلا به سرطان شد. رزیستین عاملی است که افزایش سطح سرمی آن در سرطان سینه در موارد بعد از یائسگی در برخی مطالعات نشان داده شده است. اسیری و همکاران (2015) گزارش کردند که در بیماران یائسه مبتلا به سرطان پستان، سطوح رزیستین با اندازه تومور، متاستاز گره لنفاوی و درجه‌بندی بافتی همبستگی مثبت دارد. برخی مطالعات نشان داده‌اند مقادیر رزیستین پس از دوره تمرینات ورزشی کاهش می‌یابد.

تاثیر تمرینات پیلاتس در کاهش رزیستین

طبق پژوهش‌های صورت گرفته به نظر می‌رسد پاسخ مقادیر رزیستین در بیماران مبتلا به سرطان پستان به دنبال تمرینات ورزشی بررسی نشده است و تحقیق حاضر جزء اولین مطالعاتی است که تأثیر فعالیت ورزشی را بر مقادیر رزیستین در آزمودنی‌های دارای سرطان پستان بررسی می‌کند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات پیلاتس تأثیر معنی‌داری بر کاهش رزیستین در بیماران مبتلا به سرطان پستان دارد. تغییرات به دست آمده در وزن، توده چربی، شاخص‌های آنتروپومتریکی و سایتوکین‌های پیش‌التهابی به عنوان مکانیسم‌های محتمل بر مقادیر رزیستین به دنبال تمرینات ورزشی مطرح هستند. مطالعات گزارش کرده‌اند که در انسان، رزیستین به طور کلی توسط سلول‌های ایمنی یا ماکروفاژها تولید می‌شود و نقش آن در تمایز مونوسیت به ماکروفاژ نیز پیشنهاد شده است.

درمان ماکروفاژها با رزیستین

درمان ماکروفاژها با رزیستین تولید سایتوکاین‌های التهابی IL-12 و TNF-α را القا می‌کند. بنابراین، افزایش سطح رزیستین در بیماران مبتلا به سرطان پستان در تحقیق حاضر پس از دوره تمرینات پیلاتس ممکن است با فعال‌سازی ماکروفاژها به عنوان بخشی از فرایندهای التهابی توضیح داده شود. دیگر مطالعات منتشرشده نقش رزیستین را در پیشرفت سرطان، تهاجم و متاستاز گزارش کرده‌اند. رزیستین به منظور افزایش تسریع در سرطان پروستات همراه با پتانسیل مهاجرت و متاستاز کندروسارکوم نشان داده شده است. علاوه بر این، در مطالعه‌ای نشان داده شد که در موش‌هایی که آنتی‌بادی رزیستین دریافت می‌کنند، میزان بروز سرطان و متاستاز ریه به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد. علاوه بر این، نقش آن در پیشبرد چسبندگی سلولی به عروق اندوتلیوم نیز در کارسینومای سلول‌های کبدی دیده می‌شود.

در برخی مطالعات، اهمیت رزیستین در شکل‌گیری عروق جدید گزارش شده است. رزیستین تشکیل مویرگی و تکثیر و مهاجرت سلول های اندوتلیال را تحریک می‌کند. در برخی مطالعات قبلی، بیان بیش از حد گیرنده رزیستین و CAP1 در سرطان پستان گزارش شده و با پیشرفت پاتولوژی بیماری مرتبط است. اگرچه در ابتدا رزیستین در کمک به مقاومت به انسولین در نظر گرفته شد، اخیراً نشان داده شده است که رزیستین می تواند باعث بروز حالت پیش‌التهابی شود. شواهد حاکی از ارتباط التهاب با افزایش خطر سرطان پستان است.

کاهش دیپونکتین چه تاثیری در بهبود سرطان سینه دارد؟

در واقع رزیستین ممکن است یک پیوند مولکولی میان التهاب و سرطان پستان ایجاد کند. بیان رزیستین طی تمایز مونوسیت ماکروفاژ افزایش می‌یابد که نشان‌دهنده نقش رزیستین در عملکرد مونوسیت ماکروفاژ است. علاوه بر این، رزیستین خواص ضدالتهابی قوی‌ای با تنظیم مقادیر سایتوکاین‌های پیش‌التهابی، احتمالاً از طریق مسیر κB- NF دارد که حاکی از نقش رزیستین در روند التهاب است. با توجه به این مطالعات، بیان بالای رزیستین رفتار بدخیمی را در سرطان پستان افزایش می‌دهد. از آنجایی که رزیستین با آدیپونکتین ارتباط مستقیمی دارد، بنابراین کاهش آدیپونکتین درنتیجه تمرینات ورزشی می‌تواند موجب کاهش رزیستین شود. مهار رزیستین ممکن است رویکردی امیدوارکننده برای درمان سرطان در آینده باشد. تمرینات پیلاتس با افزایش تحریک عصب واگ و کاهش سایتوکاین‌های التهابی که در ابتلا به بیماری‌های مزمن نقش مهمی دارند، کاهش چربی احشایی، کاهش استرس اکسایشی و بهبود حساسیت انسولین می‌تواند بر وضعیت متابولیکی تأثیر داشته باشد.

مطالعات صورت گرفته

با این حال افزایش و عدم تغییر مقادیر رزیستین پس از دوره تمرینات ورزشی در آزمودنی‌های غیرسرطانی نشان داده شده است. تناقض در مطالعات را می‌توان به تفاوت مداخلات ورزشی (مدت، نوع و شدت) و همچنین آزمودنی‌ها نسبت داد. با توجه به اینکه روش‌های مختلفی برای درمان بیماران مبتلا به سرطان پستان صورت گرفته است، نوع درمان می‌تواند با توجه به درجه و سختی بیمار متفاوت باشد. بر اساس شواهد محدود تا به امروز، تحقیقات بیشتری نیاز است تا واکنش رزیستین به ورزش و نقش احتمالی آن در سرطان پستان را توضیح دهد. به سرطان پستان می‌شود.

این بهبود از تغییرات ایجادشده در گلوکز ناشتا، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به لگن مستقل است. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، بیماران مبتلا به سرطان پستان می‌توانند از مزایای تمرینات پیلاتس در کنار دیگر روش‌های درمانی بهره ببرند. پیشرفت‌های بیشتر در تحقیقات آدپیوکاین‌های مرتبط با یکدیگر و شناسایی پاسخ آنها به تمرین ممکن است منجر به بهبود شرایط بیماران مبتلا به سرطان پستان شود.

نتیجه‌گیری

نتایج تحقیق حاضر نشان داد 10 هفته تمرینات پیلاتس موجب بهبود سطوح سرمی رزیستن و آدیپونکتین زنان مبتلا به سرطان پستان می‌شود. این بهبود از تغییرات ایجاد شده در گلوکز ناشتا، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به لگن مستقل است. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، بیماران مبتلا به سرطان پستان می‌توانند از مزایای تمرینات پیلاتس در کنار دیگر روش‌های درمانی بهره ببرند. پیشرفت‌های بیشتر در تحقیقات آدپیوکاین‌های مرتبط با یکدیگر و شناسایی پاسخ آنها به تمرین ممکن است منجر به بهبود شرایط بیماران مبتلا به سرطان پستان شود.

کاربرد یافته‌های پژوهش در بالین

با توجه به اثرگذاری تمرینات پیلاتس بر سطوح سرمی رزیستین و آدیپونکتین، برنامه ریزان مراقبت بهداشتی می‌توانند برای بازتوانی زنان مبتلا به سرطان پستان، از این تمرینات استفاده کنند تا بتوانند در کنار درمان دارویی، کمک شایانی به این بیماران داشته باشند.

ملاحظات اخلاقی

پيروي از اصول اخلاق پژوهش مطالعه حاضر با شماره IR.SUMS.REC.1395.114 در کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه شیراز تأیید شد. در ابتدای شروع تحقیق حاضر تمامی آزمودنی‌ها فرم رضایت‌نامه آگاهانه را تکمیل کردند. اطلاعات تمامی آزمودنی‌ها محرمانه ثبت می‌شد و آزمودنی‌ها علاوه بر اطلاع کامل از روند تحقیق، مختار بودند در هر زمان از فرایند تحقیق، از ادامه کار خارج شوند.

منابع

سید علی حسینی: دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.

سعیده شادمهری استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

نسیبه کاظمی: استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.

عبدالحمید مصلی نژاد و امیر عاطفت ایزدی: مربی، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران.

تهیه کننده مقاله: خانم دکتر صفورا طهماسبی