پیلاتس در توانبخشی
در طول یک دهه و نیم گذشته، مجموعه‌ی روبه‌رشدی از مقالات در مجلات پزشکی وجود داشته است. که از کاربرد شیوه‌ی پیلاتس به‌عنوان شکل مؤثری از درمان محافظه‌کارانه برای توانبخشی آسیب درزمینه‌ی فیزیوتراپی حمایت می‌کند. ثابت‌شده است که پیلاتس در بهبود قدرت مرکزی بدن، افزایش قدرت عضلات و انعطاف‌پذیری کلی، افزایش کارایی حرکت، بهبود وضعیت بدنی و ارتقا تعادل وضعیتی بدن، بازیابی عملکرد و کمک به کنترل درد، مؤثر است.
چگونه عضلات عمقی تنه را فعال کنیم؟
ازآنجایی که منشأ تمام حرکات از مرکز بدن نشات می‌گیرد، به نظر می‌رسد می‌تواند برای شروع، نقطه‌ی منطقی باشد. اهمیت عمیق‌ترین عضله‌ی شکم یعنی عرضی شکم به‌عنوان ثبات‌دهنده‌ی ستون فقرات هم در مقالات و هم در کارهای بالینی به‌خوبی ثابت‌شده است. ما اغلب در بیمارانی که کمردرد دارند، شاهد شروع تاخیری فعالیت عضله‌ی عرضی شکم با حرکت اعضای بدن در تمام جهات هستیم و این تغییر در کنترل عضله‌ی عرضی شکم بدون توجه به پاتولوژی خاصی رخ می‌دهد. درنتیجه به‌کارگیری مجدد TrA به‌منظور افزایش ثبات ستون فقرات، مفهومی کاملاً پذیرفته‌شده در توانبخشی درد کمری -لگنی است. علاوه بر TrA، سایر عضلات عمقی که مستقیماً به تنه متصل هستند و موجب پایداری می‌شوند، عضلات کف لگن، دیافراگم و مولتی فیدوس کمری هستند.
چگونه عضلات عمقی تنه را فعال کنیم؟
حرکت کشش شکم به داخل (ADIM) یک تمرین پایه برای ثبات در افراد کمردرد در برنامه‌ی سنتی است. ADIM اغلب به‌منظور تسهیل بازپروری مکانیزم‌های کنترل عصبی- عضلانی ارائه‌شده‌ی عضلات ثبات‌دهنده‌ی عمقی موضعی استفاده می‌شوند. ثابت‌شده است که طی الگوی حرکت کشش شکم به داخل، عضله‌ی مولتی فیدوس با عضلات TrA منقبض می‌شود. مطالعه‌ی هایدز و همکاران (2011) نشان داد که داشتن یک انقباض ضعیف TrA به توانایی ضعیف برای انقباض مولتی فیدوس مرتبط بود. درحالی‌که بیمارانی که انقباض شدید TrA داشتند، چهار و نیم مرتبه بیشتر در معرض احتمال انقباض شدید مولتی فیدوس بودند. مطالعات الکترومیوگرافی ساپسفورد و همکاران (2001) نشان داده است که فعالیت عضله‌ی شکمی واکنشی طبیعی به تمرین کف لگن در موارد بدون اختلال عملکرد عضله‌ی کف لگن است و اینکه تمرینات شکمی ایزومتریک زیربیشینه، ماهیچه‌های کف لگن را فعال می‌سازد. بنابراین به نظر می‌رسد کلید به‌کارگیری تمام این عضلات، عضله‌ی TrA است.
تمام این‌ها چه ارتباطی با پیلاتس در توانبخشی دارد؟
تمرینات پیلاتس شامل فعال‌سازی عضلاتِ ثبات‌دهنده‌ی عمقی تنه از طریق عمل نشانه‌گذاری است. اگرچه این عمل شاید به‌طور متفاوتی عمل کند. این عمل اساساً همانند ADIM ثابت شده است که در فعال‌سازی TrA در تمرین پایدارسازی ستون مهرها نقش دارد. بنابراین به دنبال این است که تمرینات پیلاتس در پایدارسازی ستون فقرات کمری و درنتیجه در درمان درد کمری-لگنی از طریق بهبود کنترل عصبی-عضلانی این عضله‌های عمقی با این حرکت کشش شکم به داخل یا کار نشان‌گذاری شده مؤثر خواهد بود. اما آیا شواهدی برای پشتیبانی از این ادعا وجود دارد؟ آیا عمل نشان‌گذاری‌شده در تمرینات پیلاتس، عضله‌های عمقی شکمی را فعال می‌سازد؟ بله وجود دارد.
پیلاتس و فعال‌سازی عضله‌های عمقی شکم
محققان از تصویرسازی التراسوند برای اندازه‌گیری تغییر ضخامت عرضی شکمی (TrA) و عضله‌ی مورب داخلی شکم (OI) ـ زمانی که افراد مجموعه‌ای از تمرینات خاص ورزش پیلاتس را انجام دادند ـ استفاده کردند: حرکات ایمپرینت، هاندرد، رول آپ، چرخش پا روی مت و حرکت هاندرد روی ریفورمر.
محققان در طول تمام تمرینات پیلاتس که به‌درستی انجام‌شده در مقایسه با حالت طاق‌باز، افزایش زیادی در ضخامت و نمایش فعالیت عضله در TrA و هم در OI یافتند. یک یافته‌ی جالب دیگر این بود که ضخامت TrA در طول تمرین دوصد متر بیشتر از هنگامی بود که روی تشک اجرا می‌شد که مشخص می‌کرد که استفاده از ریفورمر می‌تواند منجر به فعال‌سازی بیشتر TrA در برخی تمرینات شود.
پیلاتس و کنترل کمری-لگنی
مطالعه‌ی سال 2005 هرینگتون و دیویس، مدرکی ارائه داد. که افراد تحت تمرینات پیلاتس می‌توانستند TrA را منقبض کنند و کنترل کمری-لگنی را نسبت به کسانی که تمرینات خم کردن شکم منظمی را انجام می‌دهند یا هیچ تمرین عضله‌ی شکمی انجام نمی‌دهند، حفظ کنند.
محققان از یک واحد بیوفیدبک فشار برای ارزیابی عملکرد عضله‌ی TrA در طول فعالیت فرو بردن شکم به داخل (آزمایش ایزوله‌سازی TrA ) و تحت فشار عضو (آزمایش استحکام کمری -لگنی) روی سه گروه از خانم‌های بدون علائم درد استفاده کردند. 12 نفر از آن‌ها تمرینات پیلاتس را انجام داده بودند. 12 نفر تمرینات خم کردن شکم منظم را انجام داده بودند و 12 نفر باقی‌مانده، گروه کنترل بدون تمرین بودند.
از 17 نفری که آزمایش ایزوله‌سازی TrA را اجرا کردند. 10 نفر از گروه تحت تمرین پیلاتس (83 درصد)، 4 نفر از گروه خم کردن شکم (33 درصد) و 3 نفر از گروه کنترل (25 درصد) بودند. فقط 5 نفر از 36 نفر (14 درصد) آزمایش ثبات کمری-لگنی را با موفقیت سپری کردند و آن‌ها تماماً از گروه تحت پرورش پیلاتس بودند. تمام افراد گروه‌های خم کردن شکم و کنترل در آزمون ثبات کمری-لگنی ناکام ماندند.