تاثیر تمرینات پیلاتس بر روی افراد دچار بیماری ام اس

چکیده

شواهد همواره نشان دهنده اثرات مفید ورزش درمانی بر عملکرد بدنی و كیفیت زندگی در افراد مبتلا به مولتیپل اسكلروز (MS) بوده است. پیلاتس مجموعه ای از تمرینات مبتنی بر حرکت کل بدن است كه بر آگاهی از ساختار بدن، تراز بدن، و به کار گیری عضلات با تمرکز بر تثبیت ماهیچه های مرکزی در حین حرکت پویا تاکید دارد. ممکن است Pilates در افراد مبتلا به MS اثر مفیدی داشته باشد زیرا فعال شدن عضلات مرکزی می‌تواند با مشکلات حرکتی و تعادلی مقابله کند. بهبود 10٪ تا 14٪ عملکرد پیاده روی  در کنار بهبود توانایی عملکردی، تعادل، قدرت و حس خوب (حال خوب) با انجام پیلاتس گزارش شده است. با این وجود، مطالعات قبلی با فرکانس پایین تمرینات پیلاتس (جلسات یک بار در هفته به مدت 30 دقیقه)، معیار ورود به محدود کننده (آستانه ناتوانی پایین) محدود شده است.

علاوه بر این، مزایای بالقوه پیلاتس شامل کاهش عدم تعادل طرفین SIDE TO SIDE و همچنین توانایی به کار گیری نورون های حرکتی بهبود یافته است که به شدت در افراد مبتلا به MS وجود دارد در این تحقیق حاصل شد. این مزایای بالقوه به دلیل تأکید آموزش پیلاتس بر تراز بدن و به کار گیری عضلات است. هدف اصلی از این مطالعه تعیین تأثیر برنامه ورزش پیلاتس بر توانایی راه رفتن در مبتلایان به ام اس هنگام انجام فرکانس توصیه شده توسط دستورالعمل‌های فعالیت بدنی کانادا برای بزرگسالان مبتلا به MS است.

اصلی ترین هدف

هدف اصلی از این مطالعه کشف تأثیر بالقوه یک برنامه تمرینی پیلاتس بر کیفیت زندگی و شاخص های عملکرد بدنی، از جمله توانایی عملکردی، تعادل، انعطاف پذیری، ترکیب بدنی، استقامت مرکزبدن، قدرت عضله چهار سر، چاقی وفعالیت ارادی عضله و فعالیت بدنی روزانه/هفتگی است. اگرچه برخی از این شاخص ها در تحقیقات قبلی پیلاتس ثبت شده است. قدرت عضلانی و فعال سازی عصبی مورد مطالعه قرار نگرفته است و ممکن است در تعیین مکانیسم هایی که قابلیت تحرک را بهبود می بخشد ، کمک کند. ما فرض کردیم که تمرینات پیلاتس توانایی قدم زدن ، عملکرد بدنی و کیفیت زندگی را بهبود می بخشد.

زمینه:

پیلاتس یک سری تمرینات مبتنی بر حرکت در بدن است و ممکن است باعث افزایش تحرک در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروز (MS) شود. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر Pilates بر عملکرد راه رفتن در مبتلایان به MS بود.

مواد و روش ها:

30 فرد مبتلا به ام اس که محدود به ویلچر یا اسکوتر نبودند (نمره مقیاس بیماری تعیین شده توسط بیمار <7) به طور تصادفی برای دريافت تمرینات پیلاتس (دو بار در هفته) و ماساژ درمانی (یک بار در هفته) یا فقط یک بار در هفته ماساژ درمانی (گروه کنترل) اانتخاب شدند. نتیجه اصلی تغییر عملکرد راه رفتن (تست 6 دقیقه پیاده روی) بعد از 12 هفته بود. نتایج ثانویه شامل توانایی عملکردی (Timed Up and Go Test)، تعادل (مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون)، انعطاف پذیری (Sit and Reach Test)، ترکیب بدن (جذب تابش پرتونگاری با انرژی دوگانه)، استقامت کور (آزمون پلانک)، قدرت عضلانی و فعال سازی ارادی (چهار سر ران).

ویژگی های پایه بین گروه ها با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) مقایسه شد. از آناليز واريانس يك عاملي دو بعدي مكرر با فاكتور بين گروه براي گروه مطالعه (Pilates در مقابل گروه كنترل) و فاكتور درون گروهي براي زمان (شروع در مقابل بعد از مداخله در 12 هفته) استفاده شد.

پیلاتس و کنترل

تمرینات پیلاتس شامل دو جلسه 50 دقیقه ای پیلاتس در هفته بود. جلسات تمرینی توسط مربیان مجرب پیلاتس با آموزش تمرینات تعدیل یافته پیلاتس برای افراد مبتلا به MS انجام شد. این برنامه 12 هفته ای شامل تمریناتی در حالت ایستاده روی دستگاه CoreAlign. بدن متعادل، ساکرامنتو، و کار روی زیرانداز بود. هر جلسه با گرم کردن شروع شد و با سرد کردن به پایان رسید. طیف وسیعی از تمرینات انجام شده است ، مانند “HOOF CoreAlign (تمرکز روی راهپیمایی) و “فرشتگان در برف” (که بر تحرک شانه متمرکز شده اند).

شرکت کنندگانی که با تمرینهای با مشکل روبرو شدند، تمرینات جدیدی بر اساس عملکرد فردی هر شرکت کننده در طول دوره مطالعه معرفی شدند. جلسات پیلاتس گروهی در یک گروه (5-10 نفر) انجام شد اما بر اساس سطح توانایی هر یک از شرکت کنندگان توجه میشد و بر تنفس مناسب، تراز صحیح بدن و تثبیت کور متمرکز شدند. شرکت کنندگان در گروه پیلاتس همچنین یک جلسه ماساژ درمانی هفتگی یک ساعته را با یک ماساژ درمانی ثبت نام شده که به طور ویژه در زمینه ماساژ برای ام اس آموزش دیده است، دریافت کردند.

شرکت کنندگان در گروه کنترل فقط جلسه 1 ساعته ماساژ درمانی یک بار در هفته را دریافت کردند. ماساژ درمانی به عنوان کنترل انتخاب شد زیرا این پتانسیل را دارد که نتایج MS را بهبود ببخشد (مانند درد و استرس) اما تأثیرات کمتری را در نتایج اولیه (توانایی راه رفتن) و ثانویه (قدرت عضلانی و استقامت) خواهد داشت. جلسات پیلاتس و ماساژ درمانی در همان مکان (lead pilatesو درمانهای یکپارچه) اتفاق افتاد. برای اطمینان از این که مطالعه تا حد امکان عملی باشد ، شرکت کنندگان در طول دوره مطالعه از انجام سایر فعالیتهای ورزشی در طول دوره تحقیق منع نشدند.

نتایج:

فاصله پیاده روی با میانگین (SD) 52.4 (2/40) متر در گروه پیلاتس در مقابل (1/34) متر در گروه کنترل (زمان گروه) ، 01/0 = P افزایش یافته است. ميانگين زمان (SD) براي تكميل آزمايش TUGدر گروه  پیلاتس کاردر مقايسه با افزايش 0.3 ثانيه در گروه كنترل (گروه group زمان ، P = 0.03) كاهش يافت.

نتایج OUTCOMES

نتیجه اولیه (عمده، اصلی)  بهبود توانایی پیاده روی بود که از طریق تست 6 دقیقه ای راه رفتن (6MWT)  که طبق دستورالعمل های ارائه شده توسط انجمن قفسه سینه Thoracic آمریکا ارزیابی می شود. به طور خلاصه ، از شرکت کنندگان خواسته شد تا در 6 دقیقه با راه رفتن به جلو و عقب تا آنجا که ممکن است راه بروند. در یک مسیر100 فوت در حالی که از دستگاه های کمکی معمولی خود استفاده می کنند. استراحت مجاز بود ، اگرچه کرنومتر در حین استراحت به کار خود ادامه داد و مسافت کلی ثبت شد. به استثنای دستورالعمل ها ، محقق که اجرای آزمون را انجام می داد به دلیل نگرانی در مورد ایمنی پیرامون این مسیر در کنار شرکت کننده قدم زد.

نتایج ثانویه شامل توانایی عملکردی (Timed Up and Go[TUG] با چرخش چپ و راست)؛ ترازو (مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون Fullerton) انعطاف پذیری (آزمون نشستن و تماس sit and reach ) ترکیب بدن (جذب انرژی اشعه ایکس دوگانه)؛ استقامت هسته (plank_ hold test) ؛ قدرت چهار سر ران (حداکثر انقباض ارادی maximum voluntary contraction)، چربی زدایی (حداکثر افت فشار گشتاور انقباض ارادی پایدار sustained maximum voluntary contraction torque drop) و فعال سازی عضلانی ارادی (روش کشش درون یابی interpolated twitch technique) وبهبود فعالیت بدنی روزانه/هفتگی است. همچنين، نتایجی از قبيل قدرت عضلاني و فعال سازي عصبي براي مطالعه حاضر جديد است و ممكن است در تعيين مكانيسم هاي بهبودي تحرك كمك كند.تمام اقدامات نتیجه گیری در دو مرحله ابتدا و در طی 1 هفته پس از پایان آزمایش ارزیابی شد.

بحث

در این مطالعه 12 هفته ای، یک برنامه تمرینی پیلاتس باعث بهبود مسافت پیاده روی و اندازه گیری توانایی عملکردی مستقل (تست TUG) در افراد مبتلا به MS شد. در نتایج پایانی ثانویه از جمله تعادل، انعطاف پذیری ، قدرت عضلات و کیفیت زندگی بین گروهها اختلاف معنی داری وجود ندارد.

بهبود توانایی راه رفتن که مشاهده کردیم ممکن است تا حدودی نتیجه تمرینات CoreAlign باشد که با حفظ تراز و فعال سازی مناسب همسترینگ، بر بهبود راه رفتن تمرکز می ‌کنند. تحقیقات قبلی این تئوری را مطرح کرده است که پیشرفت در تحرک نتیجه افزایش قدرت کور، پایداری و فعال سازی با کمک تمرینات پیلاتس است. اگرچه مطالعه حاضر به طور مستقیم این متغیرها را ارزیابی نکرده، اما اندازه گیری استقامت کور(مدت زمان انجام پلانک) همچنین تفاوت در عملکرد عضلانی (قدرت، فعالیت ارادی) پاها را مشاهده نکردیم. صرف نظر از مکانیسم خاص عمل ، به نظر می رسد پیلاتس برای افراد مبتلا به ام اس مفید است.

اگرچه گزینه های دارویی برای درمان MS وجود دارد، بحث در مورد اثربخشی طولانی مدت و نگرانی های مربوط به پروفایل ایمنی وجود دارد، واحتمال بروز عوارض جانبی وجود دارد. این واقعیت که همه افراد واجد شرایط این داروها نیستند، بسیاری از افراد را به دنبال یافتن روشهای غیر دارویی از جمله ورزش برای مدیریت بیماری خود می برد. با این حال، با توجه به ارزش نشان داده شده فعالیت بدنی به طور کلی، ورزش بدون در نظر گرفتن وضعیت دارویی فرد باید در مدیریت بیماری ام اس مورد توجه باشد. بنابراین، شناسایی پیلاتس به عنوان یک گزینه تمرینی ایمن و مؤثر برای افراد مبتلا به ام اس، یک یافته مهم است.

نقاط قوت این مطالعه

از نقاط قوت این مطالعه پرقدرت می توان به طراحی کنترل شده تصادفی، استفاده از یک نقطه پایانی معتبر اولیه که معمولاً در تحقیقات MS استفاده می شود ، و یک فرکانس مداخله ای اشاره کرد که توصیه های فعلی کانادا را برای تمرینات قدرتی در MS انجام می دهد که عمداً ترک کردیم. ما عمدا معیارهای ورود به مطالعه را گسترده گذاشتیم تا امکان شرکت کنندگان با طیف وسیعی از توانایی و سطح فعالیت قبلی فراهم شود.

این اولین مطالعه برای بررسی مکانیسم های عصبی بالقوه برای بهبود عملکرد بدنی در MS و بررسی تغییرات در آموزش است. اگرچه برای این نتایج هیچ نتیجه آماری معنی داری مشاهده نکردیم، اما ما توانستیم امکان سنجی چنین نتایج برای مطالعات آینده مربوط به ورزش در جمعیت MS را مطرح کنیم. ما یک نقطه پایان اصلی را که بر تحرک متمرکز شده است ، انتخاب کردیم که این علامتی برای همه افراد مبتلا به بیماری ام اس نیست. با این حال، 6MWT یک متغیر قابل اندازه گیری است، از قابلیت اطمینان عالی برخوردار است، و با معیارهای خستگی و کیفیت زندگی ارتباط دارد. در آخر ، ما نتوانستیم ارزیابی کنیم که آیا مزایای تحرک پس از آن پایدار بوده اند یا خیر،آزمایش تمام شد.

در پایان، Pilates یک گزینه ورزشی ایمن و مؤثر برای بهبود تحرک در افراد مبتلا به MS است. مطالعات آینده باید پیلاتس درمانی را با سایر ورزشهای درمانی مقایسه کرده و سایر نتایج  مهم در ام اس را ارزیابی کرد.

ثبت نام در باشگاه پیلاتس

شما می‌توانید جهت شرکت در باشگاه پیلاتس ماسا از طریق چت آنلاین یا شماره 02126373047 با ما در ارتباط باشید.

تهیه کننده: سمیه نعمتی، کارشناس ارشد علوم زیستی، مربی پیلاتس